Кытай казактары Биздер де гашык болганбыз

Тамаша!!!

КЕРЕМЕТ!!!!

мына олен соин ким биледи екен. ...бес кампит алы жангак он бауырсак...

СЫЗДАНБА ТАГДЫР СЫЗДАНБА, БУЙЫРГАН БАКТЫ КЫЗГАНБА , БИЗДЕРДЕ ГАШЫК БОЛГАНБЫЗ, ЕЛИКТЕЙ ЕРКЕ КЫЗДАРГА, БИР АУЫЗ СОЗДЕН СУЫНГАН, БИР АУЫЗ СОЗДЕН ЖЫЛЫНГАН, БИЗДЕРДЕ ГАШЫК БОЛГАНБЫЗ, КУЙИПТЕ ЖАНЫП ШЫБЫН ЖАН, ЕЛИТИП АСЕМ ЕРКЕЛЕП, ЖУРЕККЕ ТАТТИ КЕР ТОГИП, БИЗДЕРДЕ ГАШЫК БОЛГАНБЫЗ, ОЛЕРДЕЙ ЖАЗДАП ОРТЕНИП, БИЗДЕРДЕ ГАШЫК БОЛГАНБЫЗ, АСПАНДА МАСА БОЛАЙЫК, АЛМАСЫП ТУРСА КУН АЙЫМ, АЛИ ДЕ ГАШЫК БОЛАРМЫЗ, БУЙЫРТАР БОЛСА-АЙ КУДАЙЫМ, БИЗДЕРДЕ БИЗДЕРДЕ ГАШЫК, АЛИ ДЕ ГАШЫК БОЛАРМЫЗ...................

Дегенде сары беткей, сары беткей, Жатады сары беттің, дүние-ай, қары кетпей. Барында оралыңның ойна да күл, Бетіңнің алақандай, дүние-ай, әрі кетпей. Бес кәмпит, алты жаңғақ, он бауырсақ, Сағындым өзіңді аңсап, Дүние-ай, өзіңді аңсап. Құрбым-ау, сылдыр үзбе, сылдыр үзбе, Жайладық жаз Майтөбе, дүние-ай, құмды күзде. Болғанмен ауыл шалғай, көңіл жақын, Кетті деп көз көрмеске, дүние-ай, күдер үзбе. Бес кәмпит, алты жаңғақ, он бауырсақ, Сағындым өзіңді аңсап, Дүние-ай, өзіңді аңсап. Майтөбе – біздің ауыл, шат басында, Ала арқан алты құлаш, дүние-ай, ат басында. Көңілің алабұртқан бізде болса, Жаудырап екі көзің, дүние-ай, жат қасымда. Бес кәмпит, алты жаңғақ, он бауырсақ, Сағындым өзіңді аңсап, Дүние-ай, өзіңді аңсап. Халық әні

Біздер де ғашық болғанбыз Қызғанба, тағдыр, сызданба, Бұйырған бақты қызғанба Еліктей ерке қыздарға Біздер де ғашық болғанбыз! Лапылдап жүрек ұмтылып. Көңілге мөлдір мұң тұнып, Іңкәр боп ыстық ынтығып, Біздер де ғашық болғанбыз. Елітіп әсем еркелік, Шырындай тәтті шер төгіп, Өле де жаздап өртеніп, Біздер де ғашық болғанбыз. От сезім бойды мас қылып, Кей уақта басты тасқа ұрып, Бейуақта көзге жас тұнып, Біздер де ғашық болғанбыз. Бір ауыз сөзден суынған, Бір ауыз сөзден жылынған Күйіп те жанып шыбын жан Біздер де ғашық болғанбыз. Аспанда маздап, лайым, Алмасып жатса күн, айым, Бұйыртар болса кұдайым, Әлі де ғашық болармыз!.. Көкте жұлдыз жымыңдасып көзін ашса, жас ақын сүйгенімен сыбырласып, сезім сырын ашатын. Кеуде тосып түнгі ызғарға жүрек кенін қазатын, қарай-қарай жұлдыздарға ғазалдарын жазатын. Малынса да сақал аққа, түсінбеймін ал, бүгін: жұлдыздардың махаббатқа не қатысы барлығын?.. жылу үшін Мен ceні ұмытқым келді! Өзіңмен кешкен тұнық күндерді, аспаны шайдай тымық түндерді, ұмытқым келді, ұмытқым келді. Тағдырым маған сынық гүл берді, қабағы қатып,қырық түрленді, жанымды менің ұғып, кім көрді? Бәрін де бәрін ұмытқым келді, ұмытқым келді! Жаурады сенім, үміт, арманым, сезімнің нәзік гүлі тоңғанын сезіне тұрып жылыта алмадым, қадалған маған жауказын жанар өзінді, бірақ ұмыта алмадым, ұмыта алмадым... Қылтиған қардан жауқазын ғұмыр қытымыр қыстан тірі қалғанын, кауызына оның қыраулы шықтай қаңтардың демі - уы тамғанын, сен үшін енді тірліктің мынау соқыр тиындай құны қалғанын, сезініп тұрып ұмытам қалай, ұмыта алмадым...үмыта алмадым... Беретін емес көкірегім бой, өртендім, жандым, өзгердім, сен жоқта, жаным, соқыр едім ғой, бекер-ақ маған көз бердің. Өршіген өртті сөндірем деген, қарлығаш құстың ниетін, көңілде көлім мөлдіреуменен, жан едім жастан сүйетін. Көрдім де сені, қарындас, түстім, өршіген өшпес бір отқа, ешбірі маған қарлығаш құстың сеппеді су кеп, бірақ та. Заңғар, заңғар Зайсанның тауларына, жауды ма екен бұл жауын, жаумады ма, қызғалдағы қыр қуып қаулады ма, қыза шығып самалдың саумалына? Кьтз біткенге қызғалдақ үлестіріп, Жеменейдің жатқанда үні естіліп, зеңгір-зеңгір Зайсанның шындарына кетсем бе екен мен сені ілестіріп? Кербез таудың керіліп ақ маралы, көкейімде өзіңдей сақталады, көп бояуға көзіңді тұндырар ең айыра алмай жүргенде ақ-қараны. Ұлар құстың ұясын көріп келіп, бұлақтардың бұрымын өріп беріп, тастан тасқа еркелеп секірер ең елеңдеген елікке серік болып. Жауған қарды көргенде тәңір шыңға, пайғамбардай қарарсың самырсынға, тәкаппарлық төнгенде тұс-тұсыңнан өр мінезді мендегі танырсың да, шатқалдағы мөп-мөлдір шарайнадан өз жүзіңді көргенде арайлаған, бүлдіргенге боялған ерініңді тосқаныңды білмессің қалай маған! Алтыннан аттап жолдағы, болғанмын талай періште, бір кісі құсап мен дағы, пенделік қылсам теріс пе? Шыбын жан ұшып бодауға, қаққанда көктің қақпасын, күнәмді менің санауға құдайым уақыт таппасын! Күнәмді жіпке тізгенде, таспихтың тасы жетер ме? Буыршын бұйда үзген бе, бекерден тіпті бекерге? Жанымды кейде жейді шын, дуылдап өткен думан кез, бұлтарта қояр деймісің, аспаннан қарап тұрған көз. Автор: Ұлықбек Есдәулетов